Ku i vegbana

Det blinkar frå møtande bilar. Så veit du at det på gang igjen.  Ku i vegbana, som så mange gonger før denne sommaren.
Å køyre frå Stange til Nord-Odal er ikkje som før. Vegen er blitt utbedra, med lange strekkjer der du lett kan liggje i 80, og bli freista til å  krype litt over. Vegen er fin, og skjeringane er nydelege, anten dei er av stein eller jord.  På dei bratte jordskjeringane vil det snart vekse gras, og det er lagt ut vegar til kvar hytte og kvart torp etter vegen. Alt er bra, for oss menneske.
Men kua som gjekk her i fjor kjenner seg ikkje att. Dei høge skjeringane er for bratte og det har vakse for lite gras der. Vegane leier ikkje til grøne engar lenger...
Kva gjer Dagros då? Jau, ho traskar mil etter mil, i alle fall kilometer etter kilometer på nylagt asfalt for å prøve å finne seg noko å eta.
I det du sakkar farten, og prøver å snigle og baute deg fram gjennom bølingen, ser du inn i fortvila kuago og ser at desse kuene er magre. Dei har ikkje fått storfeferien på grasmark med  kvile ved vatnet som vi les om  i beitelova , eller i Salme 23 for den skuld. Desse dyra er svoltne, frustrerte og lei over at menneska, som skulle vera deira beste vener, ikkje skjønar deira behov.
Kvifor tar ikkje eigarane seg tid til å jage dei langt inn i Stange skogar eller Romedal allmenning?
Der dei kan gå frå nedlagte småbruk til nedlagte småbruk, og ete lyng og plantar, liggje ved vatna og drøvtygge og drøyme om kuas Nirvana, der ho  går opp i altet?
Kanhende er eigarane late, og trur at ei ku er som Stifiinaren i gamle indianarbøker som finn fram på alle attgrodde stigar?

Kanhende eigarane er redde for ulv? Denne ulven som offisielt ikkje finnes vest for Glomma, men der ghost wolves stadig drep  sauer og vilt i denne himmelretningen allikevel...
I min ungdom reiste eg til byen kvar måndagsmorgon. Det var ei omstendeleg reise, med svingut veg som kravla seg opp ein bakke og ned ein bakke slik  bygdevegen hadde gått sidan ein brukte hest og kjerre. Det var grindar, sau og ku i vegbana, og folk som stoppa rutebilen for å høyre om sjåføren kunne utføre eit ærend for dei, når han var i byen likevel.

Ei eldre kvinne stansa bussen ein slik morgon, og kom inn i bussen for å høyre om  sjåføren kunne hente medisin til mannen på Svaneapoteket i  Strandgata. Vi som sat der, lytta til samtalen, og fekk utførleg innføring i sjukdommen si utvikling, diagnose frå doktoren og kvinna sine reaksjonar etter som plagene auka. Tida gjekk, og vi som skulle med ferje og båt på Steinestø, pusta letta ut då ho etter 10 minuttar kom seg ut av bussen ogvi  kunne køyre . Vi visste at ferja venta litt på rutebussen. Det var heldigvis få sauer i vegen den morgonen, så vi nådde fram og kom over fjorden.
Eg stod i kø på apoteket. Kvinna foran meg hadde fått det ho skulle ha, men hadde god tid, og starta på ei historie om eit barnebarn som hadde sagt noko om medisinen. Mannen hennar gjorde henne venleg merksam på at det stod folk bak henne som venta på burt.
Så fekk hverken apotekaren eller eg høyre historia.
Kva er fellesnevnar i sogene? Kua som var der ho ikkje skulle vera, kvinna som ikkje skjøna tidspresset bussjåføren hadde, og kvinna som ville fortelje ei historie og ikkje såg køa bak seg?
Feil stad, feil tid og delvis feil publikum.