Carpe diem - nyt øyeblikket!

93465258-908A-460F-BD1ADB7B90311239-33471F12-1334-4A86-B74685AEAF0DF9FA

Vi treng alle kvilestader. ein stad der ein kan setje seg ned og falle til ro, finne seg sjøl og tenkje over tilværet.
Eg har mange kvilestader no om sumaren. Nokre er mentale, som bøn, Bibel og møter.
Andre er konkrete, og dei har det vorte fleire og fleire av etter som tida går. Eg brukar dei ikkje kvar dag, men dei er der, og eg veit eg kan finne roa der.
Ute på tunet står eit bord og to stolar. Morgonsola tek der, og kveldsola med. Det er ikkje ofte me et frukost der, men der er fint å sitje når blomane er vatna, kjenne roa og freden komme.

 Borte i hagen står eit trebord med stolar og benk. Nymåla i fjor. Her sit me ofte når me har besøk, og drikk kaffi, kosar oss med is og kaker.

Inne blant grantrea er den løynde oasen min. Du kan sjå ned på gangvegen, men dei som går forbi oppdagar meg sjeldan, for  dei har det så travelt. Når eg går dit, kjem hunden og katten. Katten smyg seg mot leggen og vil ha kos, og hunden legg seg ned og ser utover. Me rydda litt der oppe i vår, så no har fiolen blomstra der oppe, og markjordbæra er i ferd med å setje knopp. Eg undrast om det vil være markjordbær å finne om ein månads tid. Ekstra bra blir denne staden fordi det var han eg kjempa med skjora om og vann! No er berre skjora innom tak om til, og når ho ser meg skyggjer ho unna! Haugen er min:)

 Eg har og to stolar som er sette ut med tanke på å nyte kveldsola. Trea tar til å bli så store at dei skyggjer for den seine sola, men akkurat her får ein sola på slutten av dagen, og kan nyte den, sjøl om vegen går ved sida av, så ein får ikkje heilt roen, allikevel.

 På altanen har me levegg, og stolar og bord til kaffekoppen om ettermiddagen, og me kan og sitje ute og ete middag ved eit anna bord. Denne sommaren er god, og til å nyte!
Hengekøya er ein mentalt oppladningstad der ein finn seg sjøl. ja, eg har skrive det før: Å duve sakte fram og tilbake, sjå opp mot bladkronene og skimte himmelen, la humla suse er ein vederkvegelse balsam, kveik forfrisking). Her har eg planar om ein kvilestad til, med kvitt bord og stolar i rokokkostil, men det får vente til eg får råd.
Borte under epletreet har eg ei sittekøye som eg kan sitje skjult uner lauvet og vere heilt for meg sjøl, utan at nokon ser meg, anna enn katten som kjem luskande.
No ser det ut som eg berre kviler. Det gjer eg ikkje, men sant å seie så sit eg 5 minutt her og 10 minutt der på min veg frå det eine gjeremålet til det andre, og nyt øyeblikket.
Carpe diem, nyt dagen, grip øyeblikket, og gå inn i framtida med nye krefter!

Vi har fem høner. Tidlegare hadde vi ein feiande flott hane, men han let livet etter at ein nabo klaga i beste sendetid. Hanefar var for høglydt om natta. Han gol i glede over ein ny dag halv fire om morgonen, og då sov naboen på sitt grøne øyre. Inntil hanen sette i gang. Dei andre naboane klaga ikkje, for dei var så tunghøyrde at  hanegal  forstyrra dei ikkje, korkje natt eller dag. Men så laut altså hønsegardens stoltheit og hønenes lyst late livet, og gjel no sikkert i fjørkrehimmelens evige jaktmarker, utan å la seg forstyrre av naboar som er B-menneske.
Vi har ei spraglete grå og kvit, ei spraglete brun, og 3 svarte minorkahøner. Eigentleg hadde vi seks, for vi kjøpte 3 frå ein landbruksskule i eit nabofylke. Dei hadde vore burhøner, og var både pjuskete og lyseraude i kammen då me fekk dei. Kallen innstallerte dei i eige hus, og fora med spesialfor for å få dei i  fin stand. Natta før dei skulle sleppast saman med dei andre vart dei grevlingmat! Det var for lett å kome seg inn gjennom nettingen der dei stod. Landesorg i ein liten del av Austlandet! Kallen innstallerte 3 rader av elektrisk tråd rundt hønehus og 4x3 m hønegard, med gjetar dimensjonert for ei halv mil. Einsmåfugl fall ned på gjerdet og forlet dette livet momentant. Hunden kom borti, og skygde seinare unna med god margin.
Sjøl om kallen er så tunghøyrd at ein stadig må sikre seg" message understood" , så påstår han at han to netter på rad høyrde kraftige hyl . Seinare har det vore stillt, og me har framleis 5 høner, som legg rikeleg av egg i eit hushald på to.
Vi har lenge arbeidd med utviding av hønereservatet. Men det vart forseinka på grunn av vinteren og andre prosjekt. Ein måtte leggje tak over for å hindre hønsehauk. Dessutan så ville skjora gjerne ha hønefor, men eg nektar å fore skjor. Der går grensa! Småfuglen kan gjerne få, og dei fer rett som det er inn og forsyner seg, men skjora er persona non grata på min tomt.

Men her på mandag skjedde det! Hønene fekk utvida plass og gjekk frå ørkenen Sahara ( med skjellsand og innkasta gras), til regnskogen i Amasonas. Først var dei litt forsiktige, men etterkvart undersøkte dei meir og av reservatet. Småfuglen fekk ha matfatet, hønene nippa til gras og løvetann og fann makk og småkryp.  Dei kjende seg nok nærare himmel enn helvete etter dette omskiftet.
Kva tenkjer små hønehjernar når dei opplever slikt?  

Hengekøye, avslapping og slangen i paradis

Har du lagt i ei hengekøye nokon gong? Når du ligg der , og voggar sakte att og fram, ser opp mot himmelen gjennom bladverket på trea, ser skyane segle og blada røre seg sakte fram og tilbake...

Da kjenner du sjela finn deg att. Stresset forsvinn, og du kjenner at du er ein del av skaparverket, ein del av noko som er større enn deg sjølv.

Ryggraden er nesten bein, tankane fer litt hit og dit, og plutseleg har du løysinga på korleis du skal ommøblere eller plante i bedet i hagen. Heilt gratis og utan stress.

Humla suser bokstavleg talt, ein fugl kvitrar og får svar frå ein annan. Hønene skjenner litt, og katten kjem luskande gjennom graset på ein av sine mange territorialgjennomgangar. hunden har alt funne seg plass i skuggen og ligg rett ut. Ho blir gamal ho og, nett som eg. 

Men eit kvart paradis har fiendar. Her ein dag hadde skjorene skite ned hengekøya, som eg sjølsagt ikkje har teke innatt kvar gong.  Køya har hange der i sol og vind og væte, og fenge ein patina av gamal og velbrukt, the trusty one som eg kunne kvile i når veret var lagleg. Eg får ha henne heilt for meg sjøl, for ingen andre i familien har skjøna at oppi henne er paradiset nære...

Men skjora hadde altså laga Edens hage til  helvete, og trass i reingjering innsåg eg at eg måtte få ny hengekøye. Den gamle går an å bruke om eg legg eit laken oppå, men tida er nok komen for å investere i  ein ny sengeplass i det fri.

Netthandelen er fin til slik satsing. Du gjev bud, og er du heldig kan du få billeg  tilslag. Men det var solskinn, sundag og fint ver då eg prøvde, og det var fleire timar mellom kvar køy som vart lagt ut. Anten gløymde eg det, eller så var det andre som hadde oppdaga sæla i å svinge sakte fram og tilbake melom to tre, så buda var høge.

Men to dagar seinare slo eg til! Som katten venta på musa sat eg bak musa og venta medan minuttane snegla ned mot eitt igjen. Då la eg  inn eit bod på 31 kroner, og venta utolmodig og i spenning med musa i heilspenn når den automatiske klokka talde ned: 4, 3, 2, 1, og så vart eg den lukkelege eigar av ei ny hengekøye!  Denne gongen var det berre meg som var på køyejakt!  Katten fekk fangsten, og eg svingar meg snart i den lukkelege  7. himmelen, eller nokså nære.

Men skjorene må dø. Dei må ut av paradiset mitt. Eg har nokre skumle planar. Men dei kan eg ikkje fortelje om her, i tilfelle du er miljøaktivist eller kjenner nokon frå MGD.

Men du burde prøve hengekøye!

Vårglede og sumarfryd

Det er godt å grave i jorda. Ein kjem i kontakt med sine bonderøter, og som alt spirer og gror, veks og formerer seg, så blir ein ståande og beundre skaparkraft og formeringsevne.
I fjor kom eg ved eit mistak å så ei heil pakke grønkål.  Det vart mange, og som  den  sparsommelige husmor eg er, prøvde eg å setje alle plantane. Hønene fekk grønkål til langt over jul, og eg har enno mykje forvella kål att i frysen. Du kan godt få!
Eg har sådd grønkål i år og, men berre ei halv pakke. Brokkoli spirer og, og oregano og peppermynte spirer fram. Graslauken gjekk dukken, og rosmarin er eitårig, så eg må vel ein tur til gartnaren og fornye meg. Det blir oftast meir eg har tenkt, i staden for mindre. ja, vi må ha tomatar...

Stemorsblomane står fine i år. Det ser ut som dei har likt den kalde våren, for no er dei frodige.
Eg kjøpte ein del plantar like før dei siste frostnettene, og måtte ut med håndkle kl.5 om morgonen for å berge plantar. Det gjekk bra, men ein liten gul plante bøygde hovudet og var daud.
I fjor sette eg lauk. Eg kjøpte to posar på Plantasjen, og oppdaga at det var 50 i kvar!  Eg prøvde å setje alle der og, men etter å ha brukt opp både fiskekassar og  jordbærditto, måtte eg kaste halvparten.

Eg har enno ein del blomar å setje ut, for Jønsberg hadde kassesal på restplantar til ein billeg penge, og i staden for å kjøpe in kasse, kjøpte eg sjølsagt to! Så nå må eg finne fram potter og hakke opp eit bed som eigentleg har vent tilbake til urskog att, om eg ikkje finn ein balje i kjellaren.
Imens veks uraset og, og det er det rikeleg av. Brennesle, skvallerkål, og løvetann lever sitt eige liv. Ei stund las eg om urter, og såg nytteverien i desse plantane og, men det blir ein salat i ny og ne, og den obligatoriske brenneslesuppa kvar vår. Så eg får vel ta fram kantryddaren i tillegg.

Nett no blømer syrinen, og eg må vedgå at det er sumar. Det er berre 3 veker til sola snur! men først skal ein glede seg over alt som skal i jorda, og alt som skal vekse fram-
Ja, for mens syrinen spreier sin vakre og sterke ange over hagen, så må ein få nokre sukkererter i jorda, nokre gulerøter, litt purre, få sett ut salat og krydderurter.... Dette er beste tida på året, trur eg.