Høner med og utan grøne egg

Det er ei tid sidan farmlivet har vorte oppdatert.
Mannen min ville ha høner som la grøne egg, men då sette eg ned foten! Det fekk greie seg med dei hønene me har! Etter å ha opparbeidd ein kundekrets på 3-4 stykke, og elleg gitt bort og baka mykje, så var det nok høner og egg! Sa eg. Så gjekk det opp for meg at det var skala som var grøne, ikkje kviten, og då vart det litt annsleis.

Så her ein dag var vi på veg til Brandval, etter å ha hatt eit ærend på Garvik. Mannen køyrde, og eg brukte Google maps på telefonen, eit til vanleg godt orienteringshjelpemiddel. Men vegen me vart vist til, var ei blanding av veg og krøttersti, og det bar oppover og utanfor all sivilisasjon. Trur ikkje eingong ulven hadde vore der. Endeleg kjem me til eit vegskilje, og inn på ein farbar veg, den eg trudde vi skulle ha køyrt- utan Google. Me fann fram til ein einbølt gard i utkanten av Kongsvinger, med utsikt over store vidder, skog. Dei hadde hund, ender, hestar, villsau og høner. Vi fekk dei etterlengta tre, der den eine visstnok skulle leggje blå egg! Isbra var namnet på den eine arten, Cream legbar den andre. Dei var ikkje heilt viljuge til å la seg fange og frakte, men roa seg, og heimturen gjekk bra, utan Google maps.

Nå er dei innstallert i minste hønehuset, og skal gå nokre dagar medan dei ven seg til resten av hønene. Dei var lite viljuge til å gi frå seg privilegia sine. Ved det vesle huset er det nemleg nokre fine groper å grave seg ned i, og desse fekk no nykomarane adgang til !
Dei brune hønene stod lenge utanfor nettingen og diskuterte om kvelden, før dei til slutt tutla inn i det store hønehuset. Det er ikkje lett å miste privilegier, korkje for dyr eller menneske!
Dei helsar elles på kvarandre, dei nye og dei gamle,hakkar litt gjennom nettingen, og prøver å opprette rangordning så godt det lar seg gjere. Vatnet til nykomarane er jo sjølsagt betre enn deira eige, så dei drikk frå begge sider av nettingen, litt utrygge på kvarandre.

Vi har lagt halm i noko av hønegarden, for vi har hatt høner nokre år, og det tok til å lukta. Då
sonen var heime, fekk vi beskjed om å ordne opp. Hans luktesans er ung og urban, så han kjende nok meir til hønemøkka enn våre gamle naser gjorde.  Først tenkte vi på sand, men den var vanskeleg og dyr å få tak i, så husbonden meinte halm. Her i kornbygda er det eit biprodukt, og i år har halmen ikkje tørka noko særleg, så det er mykje av han på åkrane, overalt.

Vi fyllte hengjaren, og bonden vart glad: "De må berre ta heile jordet!" Men vi hadde ikkje plass til det vi tok eingong. Men kva hadde vi: 5 vindu med rammer! Så i staden for å ende sine dagar på Hias som restavfall, har rammene no gjennoppstått som lagringsplass for halm til hønene! Og det går eit lass til oppi behaldaren.
Så no sparkar hønene, finn smådyr og kosar seg verre. Dei har ikkje tid til å oppretthalde rangordninga ein gong, så travelt har dei det.
Vi ventar  på grøne og blåe egg!