Høner med og utan grøne egg

Det er ei tid sidan farmlivet har vorte oppdatert.
Mannen min ville ha høner som la grøne egg, men då sette eg ned foten! Det fekk greie seg med dei hønene me har! Etter å ha opparbeidd ein kundekrets på 3-4 stykke, og elleg gitt bort og baka mykje, så var det nok høner og egg! Sa eg. Så gjekk det opp for meg at det var skala som var grøne, ikkje kviten, og då vart det litt annsleis.

Så her ein dag var vi på veg til Brandval, etter å ha hatt eit ærend på Garvik. Mannen køyrde, og eg brukte Google maps på telefonen, eit til vanleg godt orienteringshjelpemiddel. Men vegen me vart vist til, var ei blanding av veg og krøttersti, og det bar oppover og utanfor all sivilisasjon. Trur ikkje eingong ulven hadde vore der. Endeleg kjem me til eit vegskilje, og inn på ein farbar veg, den eg trudde vi skulle ha køyrt- utan Google. Me fann fram til ein einbølt gard i utkanten av Kongsvinger, med utsikt over store vidder, skog. Dei hadde hund, ender, hestar, villsau og høner. Vi fekk dei etterlengta tre, der den eine visstnok skulle leggje blå egg! Isbra var namnet på den eine arten, Cream legbar den andre. Dei var ikkje heilt viljuge til å la seg fange og frakte, men roa seg, og heimturen gjekk bra, utan Google maps.

Nå er dei innstallert i minste hønehuset, og skal gå nokre dagar medan dei ven seg til resten av hønene. Dei var lite viljuge til å gi frå seg privilegia sine. Ved det vesle huset er det nemleg nokre fine groper å grave seg ned i, og desse fekk no nykomarane adgang til !
Dei brune hønene stod lenge utanfor nettingen og diskuterte om kvelden, før dei til slutt tutla inn i det store hønehuset. Det er ikkje lett å miste privilegier, korkje for dyr eller menneske!
Dei helsar elles på kvarandre, dei nye og dei gamle,hakkar litt gjennom nettingen, og prøver å opprette rangordning så godt det lar seg gjere. Vatnet til nykomarane er jo sjølsagt betre enn deira eige, så dei drikk frå begge sider av nettingen, litt utrygge på kvarandre.

Vi har lagt halm i noko av hønegarden, for vi har hatt høner nokre år, og det tok til å lukta. Då
sonen var heime, fekk vi beskjed om å ordne opp. Hans luktesans er ung og urban, så han kjende nok meir til hønemøkka enn våre gamle naser gjorde.  Først tenkte vi på sand, men den var vanskeleg og dyr å få tak i, så husbonden meinte halm. Her i kornbygda er det eit biprodukt, og i år har halmen ikkje tørka noko særleg, så det er mykje av han på åkrane, overalt.

Vi fyllte hengjaren, og bonden vart glad: "De må berre ta heile jordet!" Men vi hadde ikkje plass til det vi tok eingong. Men kva hadde vi: 5 vindu med rammer! Så i staden for å ende sine dagar på Hias som restavfall, har rammene no gjennoppstått som lagringsplass for halm til hønene! Og det går eit lass til oppi behaldaren.
Så no sparkar hønene, finn smådyr og kosar seg verre. Dei har ikkje tid til å oppretthalde rangordninga ein gong, så travelt har dei det.
Vi ventar  på grøne og blåe egg!

Vaktelprosjektet

Korleis har det gått med vaktelprosjektet?
Sist den me forlet dei, levde to par saman i fredeleg sameksistens, som trufaste svanepar i det gamle kaninburet. Trudde me. Men ein morgon eg kom ut, var den eine hakka til blods på halsen. Søvnig som eg var, let eg att augene og tenkte: Dette er ikkje sant! Det går over!
Men utpå morgonenen var det slett ikkje gått over, og dyret var blodigare enn før. Kallen var sjuk, og eg beslutta brått og klart: Hammar! Så væpna med hammar, kniv og saks skreid eg til verket. Eit slagmot hovudet, og hannen var ekspedert til vaktelnirvana. Dei to andre hannane gjekk same vegen, når eg først var i gang. Dei vart ribba etter brittmetoden, og snart låg ein etter sigande gourmetmiddag klar i frysen. Om den smakar slik, gjenstår å prøve. Det skal være mørt og delikat på smak. Eg må berre ha litt tid mellom å vere bøddel og kokk.

Så no har vi to hoer og ein han i same buret. Dei ser ut som dei har fredeleg sameksistens, i alle fall.
Kvar kveld vert dei plassert i eit kaninbur på altanen, på grunn av grevlingen som luskar rundt nattestider. Kvar morgon flytter eg dei ut i kaninburet i hagen, der dei får eta grønt gras. Den gjenlevande hannen er framleis ein rebell, og forsøker å flakse bort. Men han lukkast aldri. Han trur han er trygg blant busker og brennesler, men Britts lange arm innhentar han, kvar gong. Han får nok passe på hønene sine, som han tilogmed nesten har myrda for å få!
Men egga då, korleis smaka dei?
Oppriktig talt, dei smaka som høneegg, berre at dei var mykje mindre. Og så var det eit klunder å få av skalet! Det var så tynt og mosa seg opp så du måtte vaske egga før du åt dei. Etter litt lesing fann eg ut at det var ei saks å få kjøpt, men den fekk eg aldri. Nabokona som eg nøda nokre egg på, fann ut at om ein delte dei, kunne ein bruke teskei for å få ut innmaten. Elles skal du la dei liggje i kaldt vatn til du skalar dei, og byrje å skale midt på, og så vri det av i spiral. Siste metoden fungerar så nokonlunde for meg.
Men vaktelegg er sundt, det er alle einige om.
"Ett vaktel egg er 1/5 av ett hønseegg. Men når det gjelder næringsstoffer så inneheld det mye mer enn ett hønseegg. Det har faktisk 3-4 ganger så høyt næringsinnhold som ett vanlige egg. Ett høyt innhold av omega 3 og 6, og 5 ganger så mye jern og kalium som ett vanlig hønseegg.
Den franske legen Dr JC Truffier brukte vaktelegg for å behandle impotens og alergier. Det samme gjore de i Kina og Egypt. Og mange andre helse fremmendeeffekter har det også. Hjelper mot migrene, styrker imunforsvaret, forebygger hjertesykdommer og overvekt for å nevne noe. Så istede for kosttilskudd i tablettform så hvorfor ikke nyte vaktel egg til frokost? Små smakfulle sunnhetsbomber som blir flittig brukt i gourme resturanter og finere selskap. Ja til og med slottet koser seg med vaktel egg og vaktel "fra bloggen vaktel.no
Dei har ulike mønster på egga, og vaktelen kjenner att sine eigne egg.
Men det er liten avsetnad på egga. Så med ujevne mellomrom kosar eg meg sjølv med vaktelegg.Eg får Omega 3 og 6 i rikeleg mengde. Omega 6 skal vere mangelvare, ettersom det meste av laksen no er oppdrettslaks, og får for som ikkje inneheld så mykje av dette sporstoffet. Sunnhet er stikkordet, sjøl om fotoobjektet under ser litt betenkt ut!